Tosamen mit Kremp höört Wilster to de öllsten Städer in Sleswig-Holsteen. Al 1282 kreeg de Gemeende dat lübsche Stadtrecht tospraken. Toeerst worr dat Stadtrebeet blots langsam grötter, um 1456 wahnen hier um un bi 400 Minschen in Lehmhütten.

Man mit de Tiet leggt man de Maschen dröög un in Wilster slöög man de Göder för den Waterverkehr üm. Landweertschop un Handwark kemen bald in de Gang: As Symbol för den niegen Wollstand bo man in dat Johr 1585 dat Raathuus. Wat man anmarken schull: De Buern weren keen liefegen Lüüd, sünnern gellen free as „hovetlüde und sworen van der Wylster“ [in etwa: Hofleute und Landschwaren aus Wilster].

In de Tiet vun den Dörtigjohrigen Krieg müss Wilster düchtig lieden ünner dat Plünnern vun Wallenstein sien Lüüd. Dorna worr de Stadt arm dör de Swedenkriegen, denn se müssen ümmer wedder däänsche Truppen versorgen.

In’t 18. Johrhunnert verhaal sik de Weertschop. So kunn man de Bartholomäuskark boen. 1814 geev de Etatsraatsfru Louise Doos de Stadt twee Herrenhüüs, en Park un en Bibliothek as Geschenk.

Man in Däänmark weer en Schullenkries – un allens wannel sik, nadem man de Iesenbahn erfunnen harr. So keem Wilster mehr an de Siet. Dor kunn dat ok nix an ännern, dat sik dor Bedrieven ansiedeln deen, de Ledder verarbeiden.

Na den Eersten Weltkrieg harrn vele Minschen keen Arbeit mehr, un in de Weertschop güng dat nich vöran. Vele Lüüd weren dorüm för de NSDAP. Man de Krieg dreep de Stadt hart: 1944 güngen 10 Sprengbomben op Wilster daal un maken en Barg toschannen.

Af 1945 worr Wilster en Steed, wo vele verdreven Lüüd henkemen: 1950 maken düssen meist 50 Perzent vun de Inwahners ut. Vele güngen in de tokamen Johren weg ut de Stadt, wo de Landweertschop wiederhen en grote Rull spelen dee. Vundaag is Wilster en lütte Stadt mit veel Charme, hett histoorsche Bowarken, en Musuem, en Archiv un en ganze Reeg vun Verenen.

Text: C.B.

Överdragen in't Plattdüütsche: M.E.