Kapell St. Nikolai in Itzhoe
De St. Nikolaikapell stünn bet 1875 dicht bi dat Raathuus in de Kapellenstraat. In dat Johr 1429 gifft dat de eerste Oorkunn över de Kapell. Dorin gifft Papst Martin V. dat Verlööf, dat de Börgers vun de Niestadt vun Itzhoe in de Nikolaikapell ehren Gottsdeenst fiern dörvt. De Raat vun de Stadt harr dorüm nafraagt – de Raatsfamilien kunnen den Gottsdeenst an’n fröhen Morgen nich besöken, denn de grote Kark St. Laurentii leeg butenvör de Stadtmuern un dat Door weer morgens noch sparrt. Man geiht dorvun ut, dat de Kapell öller is as düssen Henwies in de Oorkunnen dat meent. Se is woll bald na 1238 boot woorn. In dat Johr hett man de Niestadt grünnt. Se deen as Gottshuus för de Koopmannsfamilien, de hier wahnen, un den Raat vun de Stadt. Vun’t Karkenrecht her stünn de Kapell ünner de St. Laurentius-Kark. So kreeg de Nikolaigemeende Broot un Wien för dat Avendmahl vun dor.
De Kapell weer en hogen Backsteenbo in en Rechteck, de harr Spitzbagenfinstern. In’t Middelöller harr de Kapell keen Toorn. De sweedschen Truppen hebbt in dat Johr 1657 op de Stadt schaten un de Kapell swoor drapen. As man ehr wedder opboot hett, kreeg se an de Siet na den Markt hen en hogen Toorn ut Holt. Direkt bi de Kapell weer en Latienschool, wo man de Jungs ut de Raats- un Koopmannsfamilien ünnerricht hett. Düsse högere School geev dat bet 1814.
To de Kapell hören Grundbesitt un ok Hüüs, Boden, Stallen un Spiekers. Wat man dorför an Pacht innehmen dee, dorvun betahl man den Preester un de beiden Schoolmeisters vun de Latienschool. Ok de Kapell heel man dormit in de Reeg.
Al siet den Anfang vun dat 19. Johrhunnert bruuk man den Bo as Heu- un Strohlager. För en Tiet weer hier ok dat Stadtgefängnis ünnerbröcht. As man af de 1850er Johren den Marktplatz un de ganze Stadt na un na grötter maken dee, reet man de Kapell denn 1875 af.
Text: K.H.
Överdragen in't Plattdüütsche: M.E.
Verwendete Literatur
Rudolf Irmisch, Geschichte der Stadt Itzehoe, Itzehoe 1960.
Itzehoe, Geschichte einer Stadt in Schleswig-Holstein, 2 Bde., Heide 1988, hier Bd. 1, S. 38, Bd. 2, S. 33-40 u. 85-87.